Wat is er vandaag aan de hand in Iran?
Waar staan we?
Gepubliceerd door
Iran Vrijheid en Revolutie Watch
(IranFRW) maart 2023
Deel een: Wat gebeurt er vandaag in Iran?
Deel twee: Revolutie en contrarevolutie.
Deel drie: Wat is ons standpunt?
Deel een: Wat gebeurt er vandaag in Iran?
Inleiding: Wat er vandaag in Iran gaande is, is een revolutie. Een vrouwelijke revolutie, de derde volksrevolutie in de afgelopen 117 jaar.
De dood van de 22-jarige Mahsa (Zhina) Amini op 16 september 2022, terwijl zij in hechtenis zat bij de Morele Politie in Teheran, schokte het hele land en bracht de situatie van de Iraanse vrouwen al snel onder de aandacht van de hele wereld.
De dood van deze jonge vrouw, die net als miljoenen andere Iraanse vrouwen onder de heerschappij van de Islamitische Republiek gearresteerd was, omdat ze haar sjaal niet droeg volgens hun Islamitische voorschriften, werd door de tachtig miljoen mensen tellende Iraanse maatschappij onmiddellijk verklaard als "staatsmoord".
Sinds de allereerste dagen gingen miljoenen mensen in de steden en dorpen van Iran en miljoenen Iraniërs in Diaspora in meer dan 150 steden de straat op tegen de onderdrukking van vrouwen (het vrouwenrecht), armoede en tirannie en vielen ze het regime in zijn totaliteit aan. Protesten die, ondanks harde repressies, executies, heimelijke moorden op jongeren en de confrontatie van de officiële gewapende militaire strijdkrachten, de vazallen en misdadigers van het regime, onstuitbaar zijn doorgegaan.
Deze opstand, die voornamelijk werd geleid en gecontroleerd door vrouwen en meisjes in Iran en de steun kreeg van alle mannen en vrouwen in de samenleving, jong en oud, is een opstand die bekend staat als de “Vrouwen, Leven, Vrijheid Revolutie”. Het schokte de hele wereld en kreeg steun door zijn onvoorwaardelijke, directe, humane- en gelijkheidseisen van de Iraanse vrouwen en het volk. In de ogen van de bevolking van Iran en de wereld is het ongetwijfeld het begin van een revolutie.
Dit is het begin van de vrouwelijke revolutie in Iran, en de eerste door vrouwen geleide revolutie in de geschiedenis, die een heersende macht als geheel heeft uitgedaagd, niet slechts enkele delen ervan, en die macht ook als geheel heeft getrotseerd.
Maar deze revolutie komt niet als een donderslag bij heldere hemel! Dit is een revolutie, waarvan de eerste stappen al vijf jaar vóór de opstand werden gezet tegen het hele regime en al zijn vleugels en fracties, van reformisten tot conservatieven.
Ten eerste: Iran, vóór de vrouwelijke revolutie
De eerste zaden van deze revolutie werden onmiddellijk nadat de Islamitische Republiek de macht had gegrepen al geplant in een samenleving, die haar hoop in haar strijd voor vrijheid en gelijkheid niet had verloren. Deze boom groeide meer dan vier decennia lang en kwam tot bloei in de afgelopen maanden van de derde revolutie in Iran, in een sfeer vol landelijke solidariteit en optimisme voor een mooie toekomst.
Maar diens bloemen begonnen eigenlijk vijf jaar geleden al open te gaan. Terugkijkend op de zes jaar vóór deze vrouwelijke revolutie, worden de verschillende fasen van deze groei duidelijk.
Vijf jaar voor deze revolutie, in januari 2018, begonnen in veel steden en dorpen spontane opstanden tegen de armoede onder de grote gemarginaliseerde delen van de samenleving. Deze opstanden, die bekend stonden als “De Opstand van de Hongerige Massa’s”, werden brutaal neergeslagen door de regering, waarbij vele mensen werden vermoord en duizenden gevangen genomen. Een jaar later, in 2019, was Iran getuige van een toename van het aantal georganiseerde arbeiders- en werknemersprotesten, rechtstreeks geleid door de arbeiders en werknemers zelf, die begonnen in de zuidelijke delen van het land, in industriële centra zoals 'Haft-Tapeh' suikerriet en 'Foulad' staalgroep, en die drie jaar lang aanhielden.
Protesten en stakingen brachten verschillende groepen arbeiders en werknemers de straat op. Leraren, gepensioneerden, studenten en andere delen van de beroepsbevolking kwamen in grote en kleine industriële centra in opstand voor de inwilliging van hun eisen en om de machthebbers te bestrijden. Met hun stakingen, bijeenkomsten en demonstraties daagden zij de regering uit. Protesten voor economische gelijkheid en het recht om bijeen te komen, te organiseren en te staken werden vaak groter door te verwijzen naar de algemene vergaderingen van arbeiders en werknemers. Deze protesten wisten op bepaalde momenten de steun van enkele zuidelijke steden te krijgen en troffen het hele land gedurende drie opeenvolgende jaren (2019 tot 2021) met dagenlange stakingen en protesten, waarvan de belangrijkste de zeventig-daagse staking van de Haft-Tapeh suikerrietarbeiders was, die internationale steun kreeg.
De Iraanse samenleving toonde op dat moment aanzienlijke steun voor de arbeiders en werknemers, activisten en leiders als belangrijke politieke figuren en slaagde erin de gevangengenomen arbeiders en werknemers, leiders en activisten uit de gevangenis te krijgen. De vlammen van deze protesten zijn nooit gedoofd. De regering is er nooit in geslaagd de protesterende bevolking en arbeiders tot overgave te dwingen en voerde een aantal onvermijdelijke terugtrekkingen uit.
Een jaar na het begin van de arbeidersstakingen, in oktober 2019, begonnen in grote steden enorme spontane opstanden als protest tegen de stijging van de brandstofprijzen, “De Aban Opstand”, die opnieuw op een wilde en gewelddadige manier werd onderdrukt na een natie- brede internet black-out, die bekend staat als 'De Grote Duisternis'. Opnieuw werden veel demonstranten gedood en nog veel meer gevangengezet.
Zowel de “Opstand van de Hongerige Massa’s” als de opstand tegen de stijging van de brandstofprijzen, evenals de arbeiders- en volksstakingen in al die jaren, waren voortdurende gevechten tegen de totaliteit van de regering en tegen al haar vleugels en fracties.
Ten tweede: van de protesten en stakingen tot de derde revolutie.
Minder dan drie jaar na de onderdrukking van "de Aban-Opstand", terwijl de samenleving nog steeds in protestmodus was, begon in september 2022 de vrouwelijke revolutie en die bereikte al gauw de verste en kleinste uithoeken tot de grootste steden van de tachtig miljoen mensen tellende samenleving van Iran. Een revolutie, die de afgelopen zes maanden elke dag aan de gang is en de regering heeft uitgedaagd tot een doodsduel. Een revolutie, waarvan de toekomst nog steeds niet te beoordelen is, maar waarbinnen een duidelijk onderscheid zichtbaar is tussen revolutionaire en contrarevolutionaire krachten ! Men kan duidelijk de zwarte en witte krachten in deze verandering zien. Een revolutie, die is staat is geweest om de regering vele nederlagen toe te brengen, ondanks alle moorden, opsluitingen en executies.
Het merendeel van de Iraanse samenleving neemt met één stem deel aan de derde Iraanse revolutie. De mensen zijn verenigd in hun roep naar vrijheid om de emancipatie van vrouwen te bereiken door alle Islamitische wetten en voorschriften in het sociale, privé-, gezins- en beroepsleven van mensen en vrouwen te verwerpen. Mensen zijn verenigd in de afschaffing van de scheiding tussen mannen en vrouwen, het afhouden van de handen van de islam en alle religies van het leven van vrouwen en mensen, voor welvaart en economische gelijkheid, tegen armoede en onderdrukking, voor het bevrijden van politieke gevangenen en tegen executies.
Een samenleving, die de facto de afschaffing van de Islamitische Hijab en segregatiewetten heeft opgelegd, een de facto recht om te staken, samen te komen en te protesteren, die allemaal "illegaal" zijn geweest in de afgelopen veertig jaar, heeft laten zien dat ze niet alleen weten wat ze niet willen, maar ook weten wat ze willen! Ze eisen niet alleen de afschaffing van de Islamitische Republiek, maar vragen ook om een systeem, waarin de staat volledig gescheiden is van religie, een systeem dat gebaseerd is op de verwijdering van alle vormen van discriminatie en ongelijkheid op basis van geslacht, religieuze, etnische en nationale achtergronden, seksuele geaardheid, en een economisch systeem, dat is gebaseerd op het bieden van welvaart aan de samenleving, het behoud van het milieu en een politieke structuur, dat is gebaseerd op de georganiseerde macht van de bevolking in hun woon- en werkomgeving.
Niettemin zijn op de weg van deze revolutie, die de Islamitische Republiek omver zal werpen, twee belangrijke oppositiegroepen actief, die tegen elkaar ingaan. Sinds de allereerste dagen van de revolutie werden door deze oppositiegroepen twee oplossingen, twee vormen van omverwerping van het regime voorgesteld.
Deel twee: Revolutie en contrarevolutie.
In Iran is het een bekend feit, dat noch de Islamitische Republiek, noch de erfelijke monarchie de publieke acceptatie hebben gekregen van de bottom-up bewegingen. Eén revolutie wierp de monarchie omver. Een revolutie, waarna het Westblok de ‘Politieke Islam’ vestigde als oppositie tegen het Oostblok en het behoud van de ‘Groene Gordel’ midden in de Koude Oorlog. De andere revolutie is degene die gaande is en de Islamitische Republiek wil omverwerpen door vrijheid, welzijn en gelijkheid te eisen. Deze feiten beschrijven een samenleving die nooit een van deze twee systemen heeft gewild; niet de erfelijke monarchie, noch de Islamitische Republiek.
Deze twee systemen hebben de Iraanse bevolking onderdrukt door het gebruik van militair geweld, gevangenissen en sociale wetten, die het volk van hun vrijheden beroven. Geen van deze superstructuur regeringen had/hebben wortels in de Iraanse samenleving.
De verenigbaarheid van deze onderdrukkende systemen, zij het in de vorm van een erfelijke monarchie of een Islamitische Republiek, met de politieke en economische belangen van de internationale mogendheden is de belangrijkste factor geweest voor het behoud ervan.
In de revolutie van 1979, die tegen dictatuur en voor politieke vrijheden was, werden de belangen van het Westen gegarandeerd door de “Islamitische Republiek” aan de macht te brengen. Hierdoor werd die revolutie verslagen en bereikte ze haar doelen niet.
De derde revolutie daarentegen is een revolutie van het nieuwe tijdperk, die is opgekomen uit een samenleving die heeft geleerd uit de ervaring van de vorige revoluties en die
tegelijkertijd de regressieve obstakels, zoals nationalisme, religie, “oriëntalisme”, racisme en
cultuurrelativisme, heeft teruggedrongen. Bovendien is het tot stand gekomen in een tijd, waarin alle andere revoluties achter de rug zijn, van de revoluties in Iran en de wereld tot de revoluties in de wereld nà de Koude Oorlog en de gepolariseerde wereld van vandaag.
Het heeft de vernietigende ervaringen van de “regimeverandering” en proxy-oorlogen, evenals de militaire en politieke conflicten tussen de internationale en regionale supermachten, achter zich en heeft ervan geleerd. Dit is de reden waarom deze revolutie niet alleen de heersende macht in Iran heeft verrast, maar ook alle internationale machten met niet-berekende vergelijkingen die buiten de voorgaande kaders vallen.
De revolutie is gegroeid uit veertig jaar van landelijk en constant verzet, generaties lang. De hele wereld is verrast door deze vorm van verzet, vanwege de nieuwheid en de historische verschillen die deze revolutie heeft met de huidige opvattingen over het machtsevenwicht in de regio en in de wereld. Een revolutie die, als ze niet wordt belemmerd, model kan staan voor alle opstanden en protesten in de regio en in de wereld.
Ten eerste: Revolutie en contrarevolutie, twee fronten in de oppositie tegen de Islamitische Republiek.
Deze revolutie, gericht op het omverwerpen van de Islamitische Republiek, heeft niet slechts één, maar twee oplossingen voor zich om dit doel te realiseren. Twee oplossingen, twee toekomsten, twee oppositiegroepen en twee manieren van omverwerping van de Islamitische Republiek, die uiteraard soms naast elkaar en soms tegenover elkaar hebben gestaan, waarbij elke groep probeert de revolutie te leiden op de manier die zij denkt dat het beste is! Twee alternatieven, links en rechts, vóór het volk en tegen het volk, die elk hun eigen regionale en internationale bondgenoten en aanhangers hebben.
Ten tweede: het rechtse alternatief
Vóór deze revolutie probeerde 'Rechts' mensen af te schrikken voor elke vorm van revolutie. Het hoopte op de hervorming van het Islamitische Regime. Maar na de geboorte van deze derde revolutie werd “Rechts”, om opportunistisch redenen, een zeer actief "revolutionair" orgaan om deze revolutie in te laten storten, net als de ineenstorting van de revoluties in Irak, Libië of Syrië. In het beste geval wil het van Iran een slagveld maken voor de proxy-oorlogen tussen de Verenigde Staten en het Westen tegen Rusland en China, zoals het huidige slagveld in Oekraïne.
Aan het hoofd van deze rechtse oppositie staat de zoon van de laatste Sjah, Reza Pahlavi en de lobby's van de familie Pahlavi onder de Amerikaanse en Europese extreemrechtse krachten. Een deel van de oppositie, dat streeft naar 'Regimeverandering' door middel van militaire, politieke en economische tussenkomst van de Westerse mogendheden. Deze Rechtse kracht heeft, ondanks enorme propaganda in de extreemrechtse Westerse media en onder de regeringen van Saoedi-Arabië en Israël en andere tegenstanders van de Islamitische Republiek, geen diepgewortelde sociale publieke acceptatie in Iran. De protesten in Iran stonden nooit onder het leiderschap of organisatie van deze Rechtse oppositiekrachten.
De denktanks van de heer Pahlavi en de Rechtse oppositie geloven duidelijk in een "Regimeverandering" met de hulp van de macht en de steun van de NAVO, en de medewerking van de strijdkrachten en destructieve bendes binnen de Islamitische Republiek. Deze oppositie heeft duidelijk verklaard, dat ze haar macht haalt uit de verschuiving van de politieke- en militaire krachten en de inlichtingendiensten van de Islamitische Republiek, in plaats van de strijd van het volk te steunen en hen te helpen in hun strijd.
Dit deel van de oppositie heeft schaamteloos gezegd, dat gedurende het proces van de omverwerping van het regime en daarna, de strijd tegen Links, de Marxisten, de Socialisten en de Communisten een van haar politieke agenda's zal zijn. Terwijl het behoud van de religieuze machtsbases in Iran en het simpelweg beteugelen ervan, haar andere agenda zal zijn! Een kracht, die gebruik wil maken van de internationale conflicten en confrontaties tussen het Rusland – China front enerzijds en het VS – Europa front anderzijds en probeert de aandacht voor de vreedzame en naar vrijheid zoekende eisen van het Iraanse volk af te leiden ter verdediging van de NAVO ten opzichte van Rusland en China en om het hele land te veranderen in een slagveld voor hun proxy-oorlogen.
Het lijdt geen twijfel, dat de propaganda van de media, die wordt gemonopoliseerd door Rechts en ook door de globale extreemrechtse diplomatie met deze contrarevolutionaire kracht, haar schaduw heeft geworpen op het echte beeld en de vrouwelijke, volks- en linkse dimensies van deze revolutie. De georkestreerde propagandamachine van de Rechtse oppositie en de reguliere Westerse media hebben hun invloed gehad op de mentaliteit van de mensen over de hele wereld. Een invloed, die zeker twijfel heeft veroorzaakt onder de progressieve, linkse en socialistische krachten in de Westerse samenlevingen en die zorgen heeft doen ontstaan over de mogelijkheid, dat deze derde revolutie in Iran zou leiden tot "proxy-oorlogen", "Fluwelen Revoluties", "Irakisering" en "Balkanisering” van het land.
Ten derde: het linkse alternatief
Links, versterkt door de arbeiders-, vrouwen- en onderdrukte volksbewegingen, heeft deze revolutie gesteund en is een kracht achter deze strijd geweest, door vrouwenrechten, vrijheid, gelijkheid en economische rechtvaardigheid op te eisen. Dit front probeert de krachten te beteugelen, die Iran tot een slagveld voor proxy-oorlogen proberen te maken, of het nu van de kant van de Islamitische Republiek is, of van de regionale of internationale machten, zoals de VS, Europa, China en Rusland. Het Linkse front is tegen economische sancties, die het voortbestaan van het regime hebben verlengd en het volk meer armoede en nood hebben opgelegd, en is ook tegen elke buitenlandse politieke en militaire interventie van verschillende machten onder welk voorwendsel dan ook.
Men kan de diepe arbeids- en socialistische voetprints van Links in de hele geschiedenis van vrouwen- en mannen- en arbeidersstrijd terugzien in de slogan “Brood, Welzijn, Vrijheid,
Council Governance”, geëist door arbeiders, studenten, onafhankelijke entiteiten en organisaties. De geschiedenis van de arbeiders-, studenten- en vrouwenbewegingen is verweven met dit radicale en humane streven naar gelijkheid; bewegingen die vandaag, zelfbewuster dan ooit, voor het herwinnen van controle over hun toekomst middels basisorganisaties en het garanderen van dit recht, niet alleen strijden tegen de Islamitische Republiek, maar ook tegen de rechtse contrarevolutie-oppositie.
Deel drie: Wat is ons standpunt?
In de "Iran FRW - Iran Freedom and Revolution Watch", beschouwen we onszelf als een onderdeel van dit kamp en deze Linkse tendens in de vrouwelijke revolutie van Iran. Een Linkse partij die, om deze revolutie tot stand te brengen, zich niet alleen verzet tegen de Islamitische Republiek, maar ook tegen etnische, religieuze, internationale en regionale krachten. Een Linkse partij, die naast de strijd tegen de Islamitische Republiek, vecht tegen alle krachten die deze revolutie in een bloedbad proberen te veranderen. Tegen de krachten, die proberen het land te veranderen in een slagveld van oorlogen, die niet de oorlogen van het Iraanse volk zijn. Op dezelfde manier, waarop het Iraanse volk de Islamitische Republiek niet toestaat om namens het volk haar eigen onmenselijke doelen na te jagen in de regionale en internationale militaire conflicten, laten ze ook niet toe, dat andere destructieve krachten deze revolutie zullen keren naar hun eigen doelen van conflict en vijandigheid. "IranFRW" probeert de derde Iraanse Revolutie te helpen in de voortzetting van haar vrouwelijke, arbeiders-, populaire, vrijheidszoekende aanpak om haar beschaafde en naar gelijkheid strevende doelen te bereiken.
Wij geloven dat progressieve mensen over de hele wereld, vooral in de westerse, linkse, socialistische, arbeiders-, vrouwen- en milieubewegingen, en alle voor vrijheid strijdende bewegingen, als ook de bewegingen tegen discriminatie op grond van ras, geslacht en seksuele geaardheid, deze derde Iraanse revolutie zullen steunen, op dezelfde manier dat de activisten van deze bewegingen in Iran, historisch gezien, altijd de internationale progressieve bewegingen hebben gesteund. We geloven dat we in staat zullen zijn om de waarheden over de positie en de macht van de progressieve krachten in de derde revolutie van het Iraanse volk en zijn humane en progressieve doelen te beschermen tegen de propagandamachine van extreemrechts in het Westen. Wij geloven dat de kans op succes van deze revolutie, indien verenigd met de progressieve en linkse bewegingen over de hele wereld, zeer groot is.
IranFRW" als een van de linkse, arbeiders-, vrouwen-, socialistische en vrijheidszoekende overkoepelingen, beschouwt zichzelf als een onderdeel van de strijd van het Iraanse volk tegen de Islamitische Republiek en probeert de doelen en dromen van deze revolutie te realiseren. We waken over de doelen van vrouwen, jongeren, mensen, arbeiders en alle onderdrukte mensen in Iran. We steunen hen en we gebruiken al onze krachten om te vechten tegen de contrarevolutionaire krachten en de vijanden van deze revolutie, zowel op binnenlands niveau als op regionaal en internationaal niveau.
Dit is waar we staan! Wij vragen u om naast ons en de mensen van Iran te staan! Zodat we samen, onder één ombrella van gelijkheid en vrijheid, deze revolutie vooruit helpen en laten slagen! Zodat we extreemrechts, die probeert deze revolutie te verslaan, op alle niveaus, van binnenlands tot regionaal en internationaal, neutraliseren! Een revolutie, die naar
onze mening aanleiding zal zijn voor grote veranderingen in volks-, vrouwen- en arbeiders
bewegingen over de hele wereld.
-------
* De Derde Revolutie is een term die gebruikt wordt voor de huidige revolutie die nu in Iran plaatsvindt. De twee voorgaande revoluties waren:
De Constitutionele Revolutie van 1911, die werd verslagen door religie en despotisme van de rechtbank. Het resultaat was dat de revolutionairen ter dood werden gebracht en er een despotische monarchie werd gevormd die meer dan 70 jaar duurde.
De tweede was de verenigde Volksrevolutie van 1979 tegen het despotisme van de Pahlavi-familie. Een revolutie, die tijdens de Koude Oorlog en de competitie van de supermachten werd verslagen. De anticommunistische beweging van de Politieke Islam, die stevig werd gesteund door de Westerse mogendheden, werd gepromoot en greep de macht. De revolutionairen werden massaal vermoord tijdens de eerste tien jaar van de heerschappij van de Islamitische Republiek.
maart 2023